PAMINSAN-MINSAN AY lihim na sinusulyapan ni Chiza si Brad na tahimik lang na kumakain sa kanyang tabi. Mula nang maghapunan sila ay hindi na uli ito nagsalita pa. Nagawa tuloy niyang mas mapag-aralan pa ang bagong tuklas niyang damdamin para rito. Tinantiya niya ang sarili at hinintay na itanggi niya ang katotohanang iyon. It was no use.
“Masarap ang luto mo, ah,” basag niya sa katahimikan. Gusto niyang marinig ang boses nito. “Kahit masama ang loob ng cook.”
“Hindi masama ang loob ko.”
“Sa pagkain siguro, hindi. Pero sa akin, oo.” Sa wakas ay nag-angat na rin ito ng mukha. Nakita na niyang muli ang guwapo nitong mukha at berdeng mga mata. Hindi na nga siguro siya magsasawa pang pagmasdan ang itsura nito. Because everytime she would look at him, she could feel that beautiful
