Chapter one hundred eight
MAXINE’S POV’S
Hindi namin namalayan ni Lucas ang panahon at oras, namalagi ako ng ilang taon dito sa panahon nila ng hindi sumasagi sa isip ko na hindi pala ito ang panahon ko.
Nagkaroon ako ng masayang buhay kasama si Lucas at ang mga anak ko pati na rin ng mga kaibigan naming dalawa.
Sa ngayon, pinagbubuntis ko ang ikatlo naming anak at hindi ko alam kung ito na ba ang magiging bunso namin.
Naiwan kaming dalawa ni Lucas dito sa kwarto habang ang iba ay nasa labas, nakikita ko sa kanyang mga mata ang lungkot.
“ Ngayon alam ko na ang pakiramdam mo noong iniwan kita sa panahon niyo, ngayon ikaw naman ang mang iiwan sa akin.’
“ Lucas, alam mo naman ang sitwasyon natin pero sobrang saya ko dahil nakasama kita ng matagal.”
“ Ako rin.”
“ Kung ano man ang mang
