(AMELIE)
Pinahid ko ang luha ko nang maramdaman kong pumasok si Blue sa kuwarto namin. Room mate ko siya sa boarding house na ito. Siguro blessing na rin na siya ang makakasama ko sapagkat alam kong susuportahan at pakikinggan niya ako sa lahat ng mga hinaing ko. Ayaw ko lang talaga ngayon mag-open up na mga problema. Alam kong sign of depression na itong inaakto ko pero gusto ko lang hayaan muna ang sarili. Babangon rin ako, hindi lang muna ngayon.
Isa rin sa mga nagpapalungkot sa akin ay ang kaalam na hindi ko katabi si Lucas sa pagtulog. Nasanay na kasi ako na nakayakap sa kanya buong magdamag, kahit alam kong nangangalay na siya ay never siyang nag-iba ng puwesto o never niya akong inuusog para makapuwesto siya ng tama sa pagtulog. Na-appreaciate ko ang munting sakrispisyo niyang iyo
