MARAHAN kong iminulat ang mga mata ko at nahanap ang sarili na natutulog sa kotse ni Thunder habang siya ay nagmamaneho. Sinundo niya ako kaninang umaga at kung hindi ako nagkakamali ay mag-a-alas seis pa lang iyon ng umaga.
Sa totoo lang ay napuyat ako sa kakaisip ng lahat ng mga sinabi niya sa akin. His words are like drugs that can cause insomnia to the point that it keeps me awake the whole night.
Thunder, you’re frustrating me so damn much.
If he’s really true about what he feel for me, is still a mystery. And I feel like I’m going to drown on that mystery’s abyss anytime soon. Pero kagaya ng sinabi ko ay sasamantalahin ko na lang ang pagkakataon na kasama ko siya. I shouldn’t let angst took over me.
“You okay?” tanong niya nang makita akong gumalaw. Marahan naman akong tumango.
