Emilia’s POV
Hindi ko masisisi ang mga kapatid ko sa kasiyahan na nararanasan nila ngayon. Hindi ko masisisi na sobrang bilis nilang mahulog sa loob ng lakaking iyon. Buong buhay nila ay hindi sila nakaranas nang ganitong klaseng pamumuhay. Namulat sila sa lugar na halos alikabok at bulok na mga bobong. Namulat sila sa buhay na sakto lang na makakakain ng tatlong beses sa isang araw.
Kailanman ay hindi sila nagkaroon ng maginhawang buhay.
Ngayong dumating si Alejandro sa landas ko ay ngayon ko lang din napagtantong sobrang dami ko pa palang hindi nabigay sa mga kapatid ko. Ngayon ko lang nakita ang saya mula sa kanilang bibig—ang saya na kailanman ay hindi ko nakita dati.
Siguro sobrang sama ko bilang ate nila kung pipigilan ko sila sa magiging kasiyahan nila. Tulad ng pinangako ko d
