NANGINGINIG ang kamay ko habang nakatingin sa walang buhay na katawan ni Drake. Para akong kinakapos ng hininga habang nakita ko siyang nasa kabaog.
“D-Drake!” Palahaw ko ng sigaw.
Niyakap ko ang kabaog niya. Pinipigilan naman ako ni Sevie.
“Ate Steffie..”
“Hindit ‘to totoo ‘di ba?”
Niyakap ako ni Sevie. “Ate, tanggapin mo na lang.”
“Sevie, nagbibiro lang sila hindi ‘to totoo.” Malabo na ang tingin ko dahil sa mga luha ko. “H-Honey.. tumayo ka na… napaiyak mo na ako, panalo ka na.”
“Ate Steffie…”
“Drake! Drake!” muli akong umiyak ng malakas
Hindi ko kayang tanggapin na iniwan na naman ako ni Drake. Pagkatapos niya akong pasayahin bigla naman niya akong iwan.
“Steffie, kailangan mo ng magpaalam sa kanya. Mamaya lang ay kailangan na siyang i-cremate,” malungkot na wika ng biyenan
