Andrea’s POV
“Tumila na ang ulan,” wika ni Zandrick mula sa aking likuran.
Hindi ako gumalaw o ang lumingon man lang sa kanya. Lalo pa ngayong alam kong sinusuot pa niya ang mga damit niya sa kanyang katawan. Tahimik lang akong nakaupo sa isang sofa na nasa kabilang sulok nitong treehouse. Hindi ko alam kung paano ako magsisimulang gumalaw sa kabila ng nangyayari sa akin kani-kanina lang.
Hindi ako makapaniwalang nagawa kong payagan siya kanina. Sa puntong ito ay hindi ko na maiwasang maramdaman nang husto ang matinding ilang sa aming dalawa. Hindi ko dapat siya hinayaang lunurin ako sa apoy na iyon. He’s just my bodyguard and I couldn’t imagine myself letting such a bodyguard to touch my innocence body!
“Miss Cervantes, the rain stopped,” mabilis akong napakurap nang map
