(20-TAON ANG NAKARAAN)
Andrea’s POV
“Andrea, anak! Halika ka dito,” masayang tawag sa akin ni mommy. Kitang-kita ko sa mga mata nito ang labis na say ana alam kong hindi kailanman mababayaran ng anumang bagay o pera. Her priceless smile is so genuine.
“Handa na ang meryenda!” mula kay mommy ay napabaling ako kay daddy. Lalo pa nang maamoy ko ang masasarap na aroma ng pagkain.
“Yeheey!” kasabay ng masiglang sigaaw kong iyon ay ang pagtayo ko at mabilis na tumungo sa tabi ni mommy. Siya mismo ang kumuha ng isang pirasong cookies na siyaang paborito ko saka iyon ibinigay sa akin.
Tatlong taon pa lang ako at ramdam na ramdam ko na ang saya ng pamilyang mayroon ako. Ni isang beses ay hindi ko naramdaman ang lungkot sa mga mat ani daddy o kay mommy. Wala pa akong puwang sa b
