Lulan kaming dalawa ni Phoenix ng kanyang sasakyan at ang hirap huminga sa sobrang tahimik. Wala na sana akong balak na sumabay sa kanya pero siguradong magtataka siya kung sakali man na sasabihin ko na hindi na ako sasabay sa kanya sa pag-uwi.
Ang lahat ng sigla ko kanina ay nawala na parang bula, at napalitan iyon ng sakit at pangamba. Nakakapanghina sa puntong gusto mo na lang mamanhid para wala na lang maramdaman.
“May gusto ka pa bang puntahan?” Muntik na akong mapatalon sa gulat nang bigla siyang magsalita.
Ayaw kong dumating sa punto na hihilingin ko na sana ay manahimik na lang siya dahil sa tuwing nagsasalita siya ay pakiramdam ko ay mas nasasaktan lang ako.
Tanging pag-iling ang naging sagot ko bago humilig sa bintana. Sinubukang doon ibaling ang buong atensyon. Pansamanta
