Sa malayo pa lang ay natatanaw ko na si Phoenix na naglalakad pabalik dito sa bahay. His hands were on his pockets and he looks so serious as if he is in deep thoughts, but his expressions softened when our gazes met. Tila ba nakalimutan niyang may iniisip siya nang makita akong nakatingin sa kanya. Wala na rin si Nori, siguro ay bumalik na sa kanyang puwesto.
Bago pa man siya makalapit ay nakahanda na ang ngiti sa aking mga labi. Tumigil siya sa harap ko, inilahad ko naman ang dalawang kamay ko at agad niya iyong hinawakan para alalayan akong tumayo. Pagkatapos ay malambing na iniyakap ko ang mga braso sa kanyang batok.
“You okay?” I asked still smiling.
Naririnig ko ang mga halakhakan ng mga tiyuhin ko na nasa kabilang kubo lang, na ang bangka na naman sa kuwentuhan ay ang aking ama
