[Charlie’s POV]
Alas otso pa nang umalis sila Kuya Uno at Renzo. I was expecting he would only be out until midnight. Ginawa ko talaga siyang Cinderella—my so-called husband must be home at twelve in the morning. Nakatulogan ko na ang paghihintay sa salas habang nakabukas ang telebisyon. Hindi ko na-ibilin kung saan nakalagay ang susi ng gate pati ang front door. Kaya naisipan kong hintayin na lamang si Renzo. Feeling ko naman ako’y isang asawa na naghihintay sa pag uwi ng kaniyang mister.
“‘Wag kang umasa Charlie. Baka hindi naman siya seryoso sa mga sinabi niya kanina. Baka nilalansing ka lang ni Renzo. Don’t fall into his love trap.” Paalala ko sa aking sarili.
Ewan ko ba. I have this feeling na hindi ko maintindihan. Parang kilala ko siya. Sinasabi ng isip ko na minsan ko na siyang
