"WAIT for me okay?" baling sa akin ni Alex pagkatapos niyang ipasok ang huling gamit niya sa kotse niya.
Tumango lang ako. Hindi ako makapagsalita dahil sa takot na baka masabi ko sa kanya ang hindi dapat. I wanted to stop him from turning around, from getting inside the car... ayoko siyang umalis. So I could walk away properly this time, to say goodbye.
"Hihintayin kita..." kahit sa kabilang dulo ng mundo, Alex. Hihintayin kita.
"Bakit ka umiiyak?" He cupped my face and wiped a tear. Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. "I won't be long. Tatlong araw lang naman akong mawawala. I can call you any time. At sa Palawan lang naman ang punta ko. It's not like I'm going away overseas. We still stand on the same ground. And we still look up at the same sky."
Pero lalo lang dumami ang luh
