Ilang araw ang lumipas. Bihira kong makausap si Theo. Nag-iiwan naman ako ng message rito, pero mukhang hindi pa nito nabasa. Sobrang busy n'ya. Ako ito, alalang-alala na.
Parang sa sobrang pagka-miss ko rito ay naiiyak ko na iyon kay papa. Wala rin naman itong magawa. Si Theo lang daw ang pwedeng gumawa ng mga bagay na ginagawa nito ngayon.
Ibig sabihin sa sobra talagang mapanganib. Masyado silang maingat sa pagbibigay ng detalye sa akin.
Napra-pranning ako.
Nag-o-overthink na nga rin kaya madalas ay pag-iyak ang tanging nagagawa ko.
Nakakausap ko naman ito, pero parang ilang minutong kamustahan lang. Nagmamadali rin itong ibaba ang tawag kaya naman mas lalo pa akong nabahala.
Iyong isang linggo na wala ito ay halos gumuho na ang mundo ko. Naging dalawa, tatlo, hanggang apat.
