MINT ACADEMY 5: CHAOS

CHAPTER 17: BREAKDOWN

Jullia's Point of View

I've been watching Kesia from afar. If you don't really know her, mapagkakamalan mo talagang okay lang siya. But no, she's not. Behind those smiles she gave to the other people hide a painful and sad reality of her life. I can't blame her. She's dealing everything on her own, even though we're for her, she still choose to deal it alone.

Well, that is what she is. She hates bothering and making us worry. Hindi niya alam na mas nag-aalala kami kapag ganito siya. We've been talking about Kesia and how she acted this past few days, we just came into one thing, we just have to get ready for her breakdown.

Since hindi nga siya nagsasalita nang nararamdaman niya mahihirapan talaga kami, kaya naman, no choice, kailangan lang namin maghintay na hindi na niya kayanin at tumakbo papunta sa amin. We're ready to accept everything she had with an open arms.

"Nakita mo ba si Kesia, Juls?" dinig kong tanong ni Maddy, classmate namin.

Kaagad naman akong umiling, "No, sa tanda ko nasa room niya lang siya," kaagad kong sabi.

"Kakagaling ko lang doon pero si Min lang ang nandoon,"

Kumunot naman ang noo ko, "Hahanapin ko,"

Tumango naman si Maddy, "Okay, kapag nakita mo siya pakisabi ready na iyong hinihingi niya sa akin noong isang araw."

Tumango na lang ako at hindi na sumagot. Why bother? Alam naman na namin kung ano iyon. It's kind of device, hindi lang ako sure kung ano ang uses and purposes ng device na iyon. Hopefully, makakatulong siya sa amin.

Lumabas ako ng dorm namin at kaagad din naman ako binati ng mga estudyante. Of course, I greeted them back. Hindi naman ako kagaya ng iba na feeling superstar para hindi sila pansinin, I'm still a student here, anyways.

Hindi ko alam kung saan ko hahanapin si Kesia kaya naman hinayaan ko na lang ang paa ko na dalahin ako sa kung saan. Ewan ko ba, feeling ko alam ng paa ko kung saan siya hahanapin. Although kaya ko naman lumipad, as in i-levitate ang sarili ko pero di ko pa rin gagawin. Hindi naman kasi kailangan, saka na kapag need na talaga.

"Excuse me," tawag ko sa isang lalaki at napangiti naman siya nang makita ako.

"Yes, po?"

"Nakita mo ba si Akesia?"

"Yung rank two niyo po?" tumango naman ako at napaisip siya saglit. "Kanina po nakita ko siya sa canteen pero umalis din siya agad nang makuha ang order niya. She left using the back door," he added.

I smiled at him, "Thank you very much," I said.

"You're welcome," he said.

Kaagad naman ako tumakbo papunta sa lake kung saan iilan lang ang pwedeng makapunta. Ito yung lake kung saan nandoon ang statue ni Miss Mint, the founder of this school.

When I arrived in the middle of the forest and saw a lake and in the middle of the lake is Miss Mint's statue. I looked around and I saw her, finally. She seems occupied and didn't ditect my presence. It's new, kasi everytime na may papalapit alam na niya agad.

Sumilip ako sa binabasa niya mula sa likod noya and I saw the symbol of the organization. I'm sure that its really a symbol of the organization. Also, the person who wrote the later wants to meet her, it for her to decide wether she'll go with one of us, or go alone.

"Akesia," I called.

Kaagad naman siyang napatalon sa gulat dahil sa pagtawag ko sa kaniya and naitapon niya ang sulat. I looked at the letter on the ground and she also looked at it and then pinulot niya iyon nang mahinahon.

"Why didn't you tell us?" I asked.

Hindi siya agad nakasagot at tumayo ulit nang mapulot ang letter, "I don't want to give any of you a trouble. If I can solve it alone, then I would."

"Do you think that we're weak?" I asked and I'm annoyed also.

She looked at me with a surprised and then shooked her head, "No, of course,"

"Then why? Bakit hindi mo sinasabi sa amin ang ganito? This is an importan matter to us, too!"

Hindi ko na kaya.

Napakagad na lang ako ng labi sa inis ko at tiningnan ng taimtim si Akesia.

"Kaibigan pa ba ang turing mo sa amin, ha, Akesia? Kasi kung paano mo ilayo ang sarili mo sa amin ay parang ayaw mo na kami maging kaibigan!"

"Ano ba pinagsasabi mo?! Hindi sa ayoko na kayo maging kaibigan! Ayoko lang na madamay kayo! I'm a leader! I can take it all alone! Ayoko na masaktan o mabawasan pa tayo!"

"That mindset of yours is too selfish! We're ready to die here for everyone Akesia! Oo, leader ka pero hindi ka super hero! Hindi mo kaya lahat mag isa kaya nga nandito kami para sayo! Iyang ugaling iyan ang kinaiinisan ko sayo!"

Humawak siya sa dibdib niya at tuloy tuloy lang ang pagpatak ng luha ko, ganoon din naman siya. Hindi ko akalain na dito pala sasabog lahat ng nararamdaman ko sa kaniya.

"Akala mo ba," mahina na boses kong sabi habang walang tigil ang patak ng luha ko. "Akala mo ba hindi kami nag aalala? Alalang alala na kami sayo, Kesia. Hindi na nga namin alam kung paano ang gagawin namin sayo, instead of forcing you to open up, hinayaan ka na lang namin. We understand since its your problem not ours, but we want you to know that we're here, we're your friends, through thick and thin, we're here."

Napapikit na lang ako nang makita ko siyang napaluhod at humagulgol ng iyak. Pinakinggan ko lang siyang umiyak habang pinipilit ko na pakalmahin ang sarili ko dahil feeling ko hindi na ako makakahinga sa kakaiyak ko.

Half and hour passed, we're sitting side by side near the lake. We have spoken any single word since my last statement. I haven't say sorry to her, so she is. Parehas ata kaming walang balak magsalita.

Mauuna na sana akong magsalita nang marinig ko ang boses niya.

"Where should I start," she said and I just looked at the lake. "Hindi ko alam kung kelan talaga pero siguro simula noong napanood ko ang video na ginawa ni mommy. She's not my biological mom, my biological mom is a despirate woman seeking for my father's attention, I hate it."

Napatingin naman ako sa kanya, "Why do you hate it?"

"She ruin a family and I am the seed of it and I ruin their family too,"

Umiling naman ako, "Maybe she really ruin it but I don't think na sinira mo rin iyon. I remember when we're freshmen, we visited our house, there, I saw how much your mom really loves you. She really didn't think you as someone else but her daughter. I saw how much she loves you, Kesh, I saw it."

"I know, I know that she loves me," niyakap naman niya ang tuhod niya. "And it really kills me," she added. Hindi na lang ako nagsalita at hinayaan siya na magsalita ulit. "It kills me knowing that they're protecting me even though my biological mom ruin their family, they protect me to the point that..."

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya at naiyak na naman siya. Hindi ko rin naman maiwasan na hindi maluha sa sinabi niya.

"I may not be in the position to advice you but, hang in there. We will save them, walang mapapahamak sa atin. Okay?"

Kaagad naman siyang tumango at hinayaan ko na lang ulit siyang kumalma.

I don't know what to do. I want to help her, console her, comfort her, but, I can't do something. I'm afraid that when I say something, it might end up worst than I expected.

I looked at the letter she's holding and asked, "So what are you planning to do?"

Tumingin din siya sa letter at matagal bago siya nakasagot. "I will go,"

My forehead furrowed, "Na ikaw lang mag-isa?"

Tumango naman siya, "Ayoko mandamay,"

Inis ko siyang sinamaan ng tingin kaya naman nagulat siya. Dapat lang. "Hindi ba sinabi ko na sa iyo na hindi ka nag iisa? Bakit ba gustong gusto mo solohin iyan, ha?"

Napangiwi naman si Kesia, "Eh, kasi..."

"No, hindi ako papayag," kaagad kong sabi kaya naman napakunot ang noo niya.

"Huh?"

"Bingi, Kesh? Nabingi ka na ngayon?" lang aasar ko naman at sinamaan niya ako ng tingin kaya natawa ako. "'Yan, di naman pala e," sabi ko pa at ngimiti ako sa kanya.

"Kung ano man iyang iniisip mo–"

Umiling iling ako, "Nope, sister-in-law, wala kang magagawa. Gustuhin mo man o hindi isasama mo ako. Dahil kung hindi, buong verdant group natin malalaman lahat ng nangyari ngayon." pananakot ko pa.

Tinaasan naman niya ako ng kilay but I stayed smiling at her. Of course, I have to, hindi madali na mapa-oo ang babaeng ito. Especially if she already decided, no one can break her decision.

"Fine,"

"Great. So, kailan tayo aalis?" seryoso kong sabi.

"Nabasa mo talaga 'no?" inis niyang sabi kaya naman nginisian ko siya. "Wow, hindi ko alam na ganiyan ka pala," she added.

Umirap naman ako, "Wow, I felt like it was my fault that you're not in yourself so you didn't detect my presence."

She coughed, "I don't blame you,"

"Now then, sister-in-law, can you tell me when and where tayo aalis?" I asked again.

Feeling ko kasi pinapaikot lang ako ng babaeng ito e. And when she sighed, confirmed. Sarap talaga batukan ng babaeng ito, kung hindi ko lanh ito magiging sister-in-law in the future baka nasipa ko na ito sa puwet.

"Later, tonight. Around seven at the back of the building D," she said.

I nod my head, "Okay." I stood up, "Let's go home, Maddy is waiting for you. She said that they already have the device you asked for," I added.

Nakipag-usap muna siya kay Maddy na sa ngayon ay nasa classroom ng section E dahil natulong siya doon. Samantalang ako, nandito ako ngayon sa sala kasama ko sila Henry. Alam na nila na nag-usap kami ni Akesia at nag-breakdown na siya sa akin ang problema lang ay kung sasabihin din ba sa kanila ni Akesia. She's not the type of person na mag-bibigay ng pag-aalala sa iba kaya nga mas lalo kaming nag-aalala sa kanya.

We tried to communicate with her but we failed. Mas malakas talaga siya pag sinasarili niya ang problema niya. Iyon nga lang, kung ayaw niya na mag-alala kami e mas lalo pa kaming nag-aalala.

"Sorry, I'm late," I heard Kesia said at the door.

We all looked at her and she smiled at us. Yung alanganing ngiti na hindi niya alam kung dapat ba talaga siyang ngumiti or what. I just shrugged my shoulder and she sits beside me. Wala naman siyang iba pang uupuan kundi sa tabi ko e.

"So, Akesia, balita ko umiyak ka daw," pangunguna ni Mark at agad naman siyan napaaray dahil sa malakas na pagsiko sa kaniya ng girlfriend niya- si Kass. "Aray naman babae! Inuunahan ko lang kayo para kasing ayaw ninyo magsalita e!"

Mahina naman na natawa si Kesia and this time it's real kaya naman pati na rin kami napangiti.

"See, sa akin talaga in love iyang si Kesia. Ako lang ata nakakapagpangiti diyan eh," agad namang dagdag ni Mark.

"Wow, ang kapal naman ng mukha mo lalaki. Wala ka pa nga sa kalingkingan ng boyfriend niyan eh." Agad naman na bweltahe ni Kass.

"Yung totoo, girlfriend ba talaga kita? Bakit hindi mo na lang ako suportahan?"

"Oo, girlfriend mo ako. Kaya nga ginigising na kita sa panaginip mo. Hunghang!"

Nakangiti na lang kaming umiiling habang pinapanood namin si Kass at Mark na mag-batuhan ng bawat salita. Hindi na rin kalaunan ay nagsalita na din si Kesia sa nararamdaman niya. Good thing, she choose to open up. Para kasing hindi ko kaya na mag-isang pasanin ang problema kasama siya. I need back up.

Pero sa pag-uusap na iyon ay hindi pa rin naman binanggit ni Akesia ang tungkol sa letter at hinayaan ko na lang siya doon. May dahilan naman si Kesia kaya niya hindi sinabi.

"Hey, you two," napatingin naman kami kay Henry at nakita namin na nawawala na ang pagka-glittery ng mata niya.

Oh, simula noong nakumpleto kami feeling namin mas lumakas pa kami. Hindi lang basta basta na ability na ang nagagamit namin. Once na nagamit kami ng ability ay kaagad na nag-gi-glitter ng silver ang mata namin.

"Sinong you two?" Takang tanong naman ni Min.

"Jullia and Akesia," kaagad na sagot ni Henry kaya naman napatingin kami sa kanya. "Mag-iingat kayong dalawa. Huwag na huwag kayong pupunta sa kung saan, maliwanag ba?"

Nagkatinginan kami ni Kesia at saka kami nag-nod. Siguro nakita ni Henry na may gagawin kami pero hindi niya alam na kami mismo ang gagawa noon. Nasabi na kasi ni Akesia sa akin na kaming dalawa ang pupunta sa lugar na sinabi sa letter at wala na kaming pagsasabihan pang iba.

Sana lang hindi kami mapahamak. Sana lang ay matunugan din kaagad nila Henry ang gagawin namin para naman hindi kami mahirapan sa pag-contact sa kanila para manghingi ng back up.