Max’s POV
Dahil sa nangyari hindi na uli kami nag-usap, hindi ko na nga siya nakikita, para kaming nag-iiwasan sa isa’t isa na kahit na anong hanap namin sa bawat isa sa amin hinding hindi kami magtatagpo, baka nga hanggang dito na lang ang lahat, ilang gabi rin akong iyak ng iyak at malungkot siguro kailangan kong i-accept na wala na talaga.
Papasok na sana ako sa canteen nang marinig ko ang ingay sa madalas nilang upuan sa mismong gitna sa loob ng canteen, sa labas pa lang ako at tanaw ko sila mula sa kinatatayuan ko dahil salamin naman ang bintana.
Tawa sila ng tawa at nagbibiruan, napangiti ako ng makita kong ngumingiti at tumatawa siya, buti pa siya naka-get over sa nangyari, baka nga wala siyang pake alam, baka nagsawa na rin, kompleto ang boys
