Tumagal ng Mahigit 1 taon ang naging sakit ni celestine. Hindi na siya makakain ng siya lang. Hindi na rin siya makapagbihis at kailangang may umalalay na sa kanya. Lahat kami ay hindi na niya maalala. Kung anong pangalan niya, sino ako, pamilya niya at mga kaibigan niya. Mahirap man, pero kahit kailan ay hindi ko siya sinukuan. Naabutan ako ni mama celicia at mga kapatid niya kasama ang mga magulang ko sa tinutuluyan namin at katatapos ko lang palitan ng damit si celestine at ngayo'y nakahiga na sa aming kama. Nasa sala naman sila at hinihintay ako, papalit palit naman ang tingin ko sa kanila at may halong pagtataka kung bakit lahat sila ay naririto.
"Ano pong ginagaw niyo dito? At saka medyo late na ah, may kailangan po ba kayo? Pansin ko ang pagtitinginan nila mama at mama celicia na
