Apat na buwan na ang nakalipas simula ng mawala si celestine. Sobrang sakit ang naramdaman naming lahat lalo na si mama celicia. Halos hindi na siya makakain ng maayos lagi siyang nakakulong sa kwarto ni celestine. Sa loob ng apat na buwang hindi ko na siya kapiling ay sobra akong nangulila sa kanya. Araw-araw akong pumupunta sa kanyang puntod para bisitahin, may mga oras din na doon na ko nagpapalipas ng gabi. Hindi na ko nakakapasok masyado sa ospital dahil naaalala ko lang si celestine kapag nasa opisina ako. Bawat sulok ng condo na tinutuluyan namin ay mga may litrato namin ni celestine. Hindi ko pa kaya. Gusto ko palagi kong nakikita ang mukha niya ang mga magaganda niyang ngiti kahit na sa picture na lang. Pakiramdam ko kasi buhay na buhay pa siya. Sa twing maaalala ko siya lalo lama
