Para akong nakalutang habang nakaupo sa couch. Hindi na namin natapos ang pagsa-salo-salo namin sa pagkain dahil sa mga rebelasyong naganap sa dining room. Hindi ko na rin alam kung ilang beses ko nang pinahid ang pisngi ko dahil sa mga luha na bumubuhos mula sa mga mata ko.
Nandito kaming lahat sa living area, sarado ang mga pintuan at wala kang ibang tao na makikita bukod sa aming magpapamilya. Tito Honorio instructed their house helpers to go to their room. Kahit si Manang ay pinaalis din muna. Alam ko rin na pinagsabihan nila ang iba nilang kasama dito sa bahay na huwag na huwag sasabihin kahit kanino ang mga narinig nila.
Of course, this is something you wouldn't want anyone to know. Nakakahiya. Nakakadiri. Isa itong malaking issue at kahihiyan sa pamilya namin kapag nalaman ng iban
