Chapter Seventeen
"I'm so sad! I'm so sad!" iyak ko habang buhat ni Anshil. "Sa sobrang lungkot ko'y gusto kong lumangoy sa lawa ng basura!"
"Stop," ani ng lalaki. "I'm here for you, Milanie. Saka may swimming pool tayo. Hindi mo kailangang lumangoy sa lawa ng basura."
"Rich tayo?" tanong ko sa lalaki.
"Yeah," nangingiting sagot ni Anshil. "Still sad?"
"I'm still sad... I'm scared. Bakit? Bakit ako nagkakaganito?"
"Epekto iyan ng alak, Milanie Feliz. Pinigilan kita pero hindi ka nakinig. Ang tigas ng ulo mo," sermon nito sa akin.
"Anshil, huwag mo akong iwan!" iyak ko rito na para bang iyon ang kahinaan ko... ang maiwan.
"Sino ba kasing nagsabi na iiwan kita? Hindi ako aalis sa tabi mo," yumakap ako sa leeg nito. Akmang isasakay na niya ako sa sasakyan pero mas lalo akong humagulho
