As usual, the next day I woke up feeling a little bit dizzy. Dumuwal na naman ako at naiiyak ako sa sitwasyon sa hindi ko malamang dahilan, kahit pa alam ko naman na normal lang ito sa nagdadalang tao.
Nagising ako na wala si Elliot sa tabi ko. At nakaka-frustrate iyon. Hindi ko rin maintindihan kung bakit gusto ko na siya ang una kong makita pagkamulat ko ng mga mata ko.
I was inside the comfort room inside my room and still throwing up when Elliot came inside. Rinig ko pa ang mga yapak niya na halatang nagmamadali.
“What happened? Are you okay?” nag-aalalang tanong niya.
“Get out! I don’t need you!” parang batang umiiyak na saad ko.
Nakita ko kung paano siya napanguso na parang nagpipigil ng tawa dahil sa sinabi ko. Teka, ano ang nakakatawa sa sinabi ko?
“Pinagtatawanan mo ako?” pa
