“Hindi naman pala mahirap kausap si Kristina,” sabi ko kay Max nang umaga at magkasama kami sa kusina para ipagluto ng makakain ang mga tauhan niya. Dito na rin sila natutulog dahil kailangan nila kaming bantayan. Matapos kong magsaing ay agad na akong nagsalang pa ng isang kaldero dahil sa dami nila at malalakas pa silang kumain. Si Max naman ang nagluto ng ulam at limang kilo ng manok ang binili niya. Adobo at chicken curry ang ginawa naming putahe nang umagang iyon.
“Hindi pa rin ako kumbinsido na ganoon nga si Kristina. Ang ibig kong sabihin ay nagawa niya akong paniwalain na maayos siyang tao pero matagal na pala niya akong niloloko,” sagot sa akin ni Max at lumapit ako sa kanya saka pinatong ang ulo ko sa kanyang balikat.
“Hindi ka naman niya niloko. Sadyang minahal ka lang niya
