Inabot siya ni Romanov at niyakap. Tumugon siya dahil nawawala naman na ang inis niya rito.
“Kung iniisip mo na pinapatawad na kita dahil lang nakalimutan mo akong i-text o tawagan, nagkakamali ka. Galit pa rin ako sa iyo.” Umiling ako. “Hindi na pala masyadong galit. Naiinis pa rin ako.”
Hinagkan niya ako sa ulo at banayad na hinaplos ang braso ko. “I know that’s why babawi ako sa iyo. What do you want?”
“Dito ka muna umuwi bukas at sa makalawa. Samahan mo muna ako. Namamahay ako rito.” Nang hindi ito sumagot ay inangat ko ang ulo para makita ito. “Bakit hindi ka sumasagot? Ayaw mo ba ako…” Hindi ko na natapos ang sasabihin dahil napangiti na lang ako nang makita si Romanov na natutulog na.
“Mukhang pagod na pagod ka,” bulong ko rito. “Bakit mo pa kasi ako kinuhang muli? Nagdala ka
