KABANATA 13:
NATATARANTA akong nag-empake ng gamit. Kung ano-ano na lang sinalampak ko sa maleta at nagmamadaling umalis ng unit. Umakyat ako sa top floor ng building at andoon na kaagad ang chopper nagaantay sakin.
Panay ang dasal ko na wala sanang mangyari sakin. Ayoko pang mamatay kung balak nila kong dukutin tapos biglang patayin. Sa gulat ko kanina ay hindi ako nakaiyak. Unti-unti nagsink sakin lahat ng umangat na kami at pumasa-ere na ang chopper.
Doon, tahimik akong lumuluha. Gulong-gulo ako at ang nasa isip ko ngayon deserve ko ba ang lahat ng ito? Deserve ko bang nilabas ako sa mundo? Bakit naman ganito ang buhay na napuntahan ko. Mas malala naman ngayon dahil sa masamang gawain ng mga magulang ko. Pati ako madadamay.
Sa dami ng galit kila M
