HINDI KO MAIWASANG muling mapahagulhol nang lingunin ang malaking bahay ng mga Hernandez. Akala ko hindi na ako iiyak dahil nakatulog na nga, pero bakit umiyak pa rin ako? Sobrang sakit sa dibdib na iwan ang tahanang naging comfort zone ng ilang taon.
Hindi ko namanalayang narating ko ang main gate ng subdibisyon. Sobra sigurong mabilis ang aking lakad. Kita ko ang pagtakaka sa mukha ng guard na naka-duty sa main gate. Kilala ko na rin ang mga naka-duty doon. Alanganin ang ngiti niya nang makita ang aking suot at bag. Naka-tsinelas lang din kasi ako.
Pagdating sa main road, hindi ko alam kung saan ba ako tutungo. Kung kakaliwa ba o kakanan. Kanang bahagi na lang ang tinungo ko mayamya, bahala na ang nasa isip ko habang humahakbang papalayo sa subdibisyong iyon.
Gusto kong tawagan si V
