“BUMABA NA TAYO, tweetums. Kanina pa tayo hinihintay.” Tinanggal ko ang nakatalukbong na kumot sa aking sarili at tiningnan ng masama ang asawa.
“Ayoko!”
“Bakit nga?”
“Hindi mo ba naalala ang sinabi ko kanina sa simbahan? Nakakahiya! Narinig pa ng mga anak natin!” Saglit na natigilan ako at tumingin ulit sa kan’ya. “Ikaw kasi, e!” paninisi ko sa kan’ya.
“A-ako? Paanong ako?” nagtatakang tanong ng asawa.
“Hindi mo kasi pinatay ang mikropono mo!”
“Hindi talaga puwedeng mamatay ang mikropono ko, tweetums. Paano tayo makakabuo niyan?” natatawang sambit ng asawa.
Binato ko siya ng unan sa sobrang inis.
“Dahil lang doon kaya ka nagkakaganyan?” ani ng asawa na hindi pa rin mawala ang ngiti sa labi.
“Oo,” sagot kong naiiyak na.
“Ayos lang ‘yon. Hindi pa naman naiintindihan ng mga bata ‘y
