Tulala at tila hindi pa rin nagsi-sink in ang sinabi ni Landy kanina sa plaza at sa harap pa ng napakaraming tao! Hindi niya nga alam kung ilang oras na siyang nakatulala lang at dina-digest lahat ng mga nangyari. Mula noong umalis sila sa plaza hanggang sa makarating sila sa bahay ay nakatulala pa rin siya at nakatitig lang sa may labas nila.
“Te! Punta ka mamaya?” Muntik pa siyang mapatalon sa gulat nang biglang sumulpot sa kanyang tabi si Bel. Kapwa sila nakaupo sa kawayang upuan malapit sa kanilang pinto.
Bumuntong-hininga siya at tiningnan ang kapatid. “Kayo na lang,” sabi niya pa.
Nalakumos ang mukha ni Bel. “Ate naman! Bakit? Pupunta kaming lahat no! Maging sina nanay nga baka pumunta na rin,e,” kumbinsi pa nito sa kanya.
Hindi siya sumagot. Hindi naman siya tinigilan ni Bel sa
