Miranda’s POV
“Hi-hindi ka uuwi?” ko sa kanya. Sa puntong ito ay dahan-dahan akong napakunot ng sarili kong mga noo lalo pa at habang dumadana ang segundong nakatitig ako sa kanyang mga mata ay dahan-dahan ring pumasok sa aking isipan ang ibig niyang sabihin mula sa katatagang binitawan niyang iyon.
Nanatili lang akong nakatitig sa kanyang mga mata. Sa puntong ito ay pansin na pansin ko ang matitinik niyang pagtitig sa akin.
“Hindi na ako uuwi. Simula ngayon ay sa bahay mo na ako tutuloy. Masanay ka nang mabuhay na kasama ako, Miranda.” Ang boses niyang punong-puno ng kahulugan ang siyang bumalot sa aking pandinig sa puntong ito. Hindi ko maiwasan ang mapaiwas ng tingin dahil sa sinabi niyang iyon.
Hindi na ako nakasagot pa doon. Wala na rin naman akong pwedeng sabihin buko
