“Binibini… pinatatawag ka po ni Ginoong Carios.”
Napatingin ako sa aking likuran nang biglang may magsalita roon. Isang babae na nakasuot ng kulay puting bestida at umaabot lang sa balikat ang buhok ang siyang bumungad sa aking paningin. Bahagyang nakayuko ang ulo nito para hindi magkapantay ang aming mga paningin. Isa siya sa mga nagsisilbi sa palasyo.
“Nasa loob po ng silid ng pagpupulong ang inyong ama. Hinihintay po kayo,” pagpapatuloy pa na wika niya.
Tumango ako kahit na hindi naman siya nakatingin sa akin. “Sige, Amanda. Susunod na ako. Maraming salamat,” ani ko at muling ibinalik ang tingin sa harap.
Nandito ako sa paborito kong tambayan kapag walang ensayo na ginaganap o kaya naman ay pagkatapos ng pag-eensayo. Makikita sa aking harap ang isang rumara
