IF I could turn back time, I would stick to my guts. I will be firm with my decisions. Kung ganoon sana. Wala akong regrets. Wala akong luha na ganito katindi. Wala akong pain na nararamdaman at frustration ngayon.
Every day of my life feels like it was yesterday. Hindi nila ako maintindihan kung bakit sobra ang pagdadalamhati ko sa batang hindi naman nanggaling sa akin, hindi naman ako nagpalaki ng ilang taon.
Bakit? Iyon ba ang basehan para dapat masaktan ka ng todo? Wala na ba akong karapatan masaktan ng ganito? Every time I remember her, awtomatiko nang tumutulo ang luha ko. Naninikip ang dibdib ko.
I am still emotionally unstable, actually dalawang linggo na kong hindi pumapasok at pakiramdam ko hindi pa ko handang humarap sa mga tao. I feel like magiging KJ ako kapag kasama ko ang
