TRAVON ARTIAGA
__
Malayo ang tingin ko sa bundok nang maramdaman kong umupo si Manang Loring sa tabi ko. Binaba nito ang basket ng kamote sa tabi niya.
"Naalala mo ba siya?"
Hindi ako sumagot. Buwan na ang nakalipas.
"Sigurado naalala ka rin niya, si Lucio at si Roro. Alam mo, habang nandito siya, hindi ko nakitang mataas siya. Sa tingin ko nga ay nasa lupa siya, dahil sa ating lahat, siya ang pinaka-nagpakababa."
Sa totoo lang ay hindi ko pa rin ito gustong pag-usapan.
"Naniniwala ako na ang pagmamahal ay walang pinipiling estado sa buhay. Ang pagmamahal ay pagpapatawad."
Kusang humigpit sa kamao ang mga palad ko.
"At sa totoo lang, habang lalo nating hindi nakikita ang taong mahal natin, lalo tayong nakakaramdam ng pananabik. Lalo natin silang gustong makita at mas lalong guston
