Pag dating sa bahay ay agad akong nag madali papunta sa kwarto ko.
“Annica?” Narinig ko pa ang tawag ni Mama mula sa kusina pero hindi na ako sumagot.
I pretend I did not hear her. Mag tatanong lang sya kung hinatid pa ako ni Adrian. I don’t want to talk. I just want to be alone and think.
I went straight to my room at dumapa sa kama. I stared at my window silently.
I don’t feel like crying. Pero mabigat ang puso. I don’t why despite of Adrian’s effort and despite of my feelings being swayed, nahihirapan pa din ako.
Ramdam ko ang sincerity ni Adrian sa ginagawa nya. I admire him for that. I’m proud of him for accepting his wrongs, apologizing and trying to right it. Ramdam ko din ang kasiyahan ko tuwing nakikita ang pag babago sa kanya.
Pero bakit ganito pa din ang nararamdaman
