Reve’s POV
Wala akong ibang nararamdaman ko sa mga sandaling ito kung hindi ang matinding takot lang at ang matinding panginginig sa aking tuhod. Mula kanina ay nanatili pa ring pumapatak ang mga luha sa aking mga mata. Hindi ko magawang tumigil sa pag—iyak gayong iyon lang naman ang tanging magagawa ko dahil sa tingin ko ay hindi ko naman sila kayang labanan nang ako lang mag—isa.
After a few minutes, I then heard a fast footstep that is slowly getting far from where am I now. Nanatili pa rin akong nakayuko ang umiiyak pa rin.
Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa landas ko kung sakaling tuluyan na nila akong nadukot. Hindi ko alam kung makauuwi pa ba ako nang ligtas at mas lalong hindi ko alam kung makakauwi pa ba ako ng buhay sa aking apartment.
Gusto ko pa ng mahabang buhay dah
