Diretso lang ang tingin at lakad ko. Hindi ko na ibala pang tignan siya. Alam kong nakatingin lang din siya sa akin.
Dapat ko bang ikatuwa na tinatapunan niya ako ng pansin?
I am sure, galit na naman siya sa akin. Sasabihin na naman na sinisiksik ko ang sarili ko sa pamilya niya.
"Bakit nandito ka?" tanong niya. Sinundan pa talaga niya ako dito sa kusina.
Sabi ko na nga ba eh.
"Huwag kang mag-aalala, bukas aalis din ako dito," sagot ko sa malamig na tono.
"That's not what I mean," aniya. Ayaw ko ng tanungin pa siya. All I know is. He hates and loath me.
"Puwede mo ng sundan si Pia sa Europe. Hindi kita pipigilan, pipirmahan ko ang annulment papers. Kakausapin ko din ang magulang mo. Huwag mong isipin na nagpapaka-hero ako sa ating dalawa. Ayaw ko ng madagdagan ang stress ko.
