KINAGABIHAN ay pabalik-balik ako ng lakad sa loob ng silid ko.
Nalibot ko na nga yata ang lahat ng sulok nito at hindi ko na mabilang pa kung makailang ulit na akong tumambay sa bintana at tumanaw sa gate at kalsada.
"Nasaan ka na ba kasi, Daemon? Ang tagal mo namang dumating." Hindi ko na maawat-awat ang dibdib ko sa pag-aalala sa kanya.
Pasado alas nuebe na ng gabi at sigurado naman akong natutulog na sila Papa at Mama ng ganitong oras. Pagod kasi si Papa sa buong maghapon sa trabaho kaya maaga din siyang nakakatulog.
Ang kambal ko ay kanina pa rin alas siete nakatulog matapos nilang kumain at dumede. Marami akong tirang pagkain para kay Daemon na sinadya kong padagdagan kay Ana nang dalhan niya ako kanina dito sa silid ko.
Gusto ko sana siyang hintayin sa pagkain para magkasabay
