TUMIBOK agad ang puso na’ng marinig ang magic words na iyon na nanggaling mismo sa kan’ya. Pakiramdam ko, biglang huminto ang lahat ng kung anong gumagalaw sa paligid na para bang kaming dalawa lang ang nandito sa ground floor.
Humugot ako ng hangin sabay nginitian s’ya ng pagkalawak. “Of course... I will. Let’s get married, Levai...” Mas lalo pang umalingawngaw ang sigawan na tila kilig na kilig pa sila kaysa sa ‘kin at parang nangingibabaw ang mga hiyaw ni Klark dahil kilalang-kilala ko ang boses n’ya.
Ako na mismo ang nag-abot ng aking kaliwang kamay at dahan-dahan n’yang sinuot ang kumikislap na singsing sa kaliwa ko ring palasingsingan. Kasabay no’n ang pag-tayo n’ya at kaagad na siniil ang aking malit na katawan ng isang mahigpit na yakap.
Dinig na dinig ko pa rin ang mga palakpak
