Nakatulala ako ngayon habang nakatitig sa kisame.
Hindi pa rin maalis sa isipan ko na kahit sa huling araw ni Tita Jerlyn sa Pilipinas ay hindi ko man lang siya mahatid sa airport.
Pakiramdam ko ay napakawalang kwenta kong tao sa mundo.
Ni hindi ko pa nga nakukumusta si Kent at wala pa akong response sa kaniya kahit sa text.
Bumabagabag kasi sa utak ko ang pag-alis bukas ni Tito at Tita.
Ang gusto ko lang namang gawin ngayon ay masolusyunan kung paano ako makakasama upang ihatid sila sa airport bukas.
Nahihiya ako kahit na alam kong naiintindihan ako ni Tita Jerlyn.
Kaya nkapagpasya akong gawan ng paraan. Mabilis kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan ang kaibigan kong si Sonya.
Sinusubukan ko kung ito pa rin ba ang gamit niyang numero ngayon.
Nang mag-ring ang phone niy
