"Ano ba'ng nagawa ko?" tanong ko sa aking isipan dahil wala naman akong ginagawang nasama.
Kasalukuyan nang gising ngayon ang aking diwa ngunit ang aking mga mata ay nananatiling nakapikit pa rin. Pagod na pagod na ang aking katawan at pakiramdam ko ay hindi ko na magawa pang imulat ang aking mga mata.
Parang umabot na ako sa punto na tuluyan na nga akong nawalan ng pag-asa at payag na lang na mawala sa mundo. Siguro kong mamatay ako ay wala na akong problema. Wala na akong iisipin at wala na akong aalahaning iba.
Ramdam ko ang sakit at sobrang hapdi sa puso. Sa sobrang hapdi ay hindi ko man lang magawang ipaliwanag kung gaano kalalim ang sugat na tumatak sa dibdib ko.
Napakasakit at nakakalungkot isipin na kapag namatay ba ako ay meron man lang bang iiyak sa akin? Meron man lang ban
