APOLLONIO
Habang pinagmamasdan ko ang lugar kung saan nahulog ang sasakyan na sinasakyan ni Eutequia, nanunuot ang imahe ng kaniyang mukha sa aking isip. Ang pagsasama naming niluma ng panahon ay mananatiling nakaimbak sa aking utak. Napaksakit para sa akin na sa huling araw na makikita ko siya ay hindi ko man lang nasabi sa kaniya ang lahat. Iyong pagkakataon na dapat sumugal ako para sa kaligayahan naming dalawa ay hindi na muling masusundan dahil wala na siya.
Lumuhod ako, mahigpit ang kapit sa bulaklak na kaniyang paborito. "Ang unang beses na bibigyan sana kita ng bublaklak ay ang araw na natuldukan ang ating relasyon. At ngayon... hindi ko lubos akalain na ito... itong pangalawang beses ay ang araw na ilalapag ko ito sa iyong huling hantungan."
Iniapag ko na ang bulaklak. Sinapo
