Forbidden Affair

Chapter 7

Last subject na namin para sa araw na to, malapit na ring maguwian kaya halos segu-segundo ko nang sinusulyapan yung relo ko.

Gusto ko na talagang lumabas. Gusto ko nang puntahan si Dylan at kumustahin kung ano na bang nangyayari sa kanya, pero papano ko naman magagawa yun, e etong teacher ko sobrang walang pakisama! Ayaw pa kasing magpalabas e ang dami dami na nya saming naituturo. Alam naman nyang hanggang 128mb lang yung memory ng mga estudyante nya e. Hahaha. Chos!

Nang pumatak yung 5 pm, nagsimula nang magreklamo yung mga kaklase ko.

"Ma'am uwian na." pasimpleng sabi nung isa.

"Tama na yan ma'am."

"Bukas na po yan, palabas na kayo..." sabi nila kahit mukhang hindi tinatablan yung teacher namin.

Sige lang, magreklamo pa kayo. bulong ko sa isip ko. Sobrang desperada nang umalis.

Sana naman tablan na tong teacher namin noh?

After ilang lectures pa here and there. Finally natapos din sya. Or so I thought, kasi bumuklat na naman sya sa book nya e, when she was just about to start with some sort of new topic. Nagsigawan na yung mga kaklase kong lalaki.

"Ma'am time na po oh!"

"Gagabihin kami sa daan."

"May sundo pa kami."

Kanya-kanya silang dahilan. Haha. Kapuri-puri sila sa kanilang persistence.

Kaya sa wakas, ayan nakahalata na yung manhid naming teacher. Adik lang sa pagtuturo, wala namang additional pay yon. Agad kong kinuha yung bag ko saka mabilis na tumakbo palabas ng campus. Nang nasa gate na ako, pumara naman ako ng taxi. Pagkasakay, saka ko sinabi kung saan yung destination ko.

Habang daan, di ko mapigilang kagatin yung kuko ko. I guess because of mannerism. I only did that when I was so terrified.

When I was at the front of my teacher's house. Di naman ako makababa. Para lang akong tanga. Kanina gustong gusto ko syang makita. Desperada pa nga e. Ngayon naman na nandito na ako, bigla namang nabahag ang buntot.

"Miss?" pukaw sakin ni kuyang driver.

"P-po?" tanong ko.

"Hindi ka pa ba bababa? Baka mamahal ka sa pamasahe, tumatakbo yung metro." sabi nya.

Saka ko lang nakita na kulang 100 na pala yung fare ko. Agad akong dumukot ng pamasahe sa bulsa saka ko inabot yon kay kuya.

Lumakad ako sa tapat ng gate at tulad ng una kong punta, nakita ko ulit dun yung katiwala ni sir. Hinintay ko sya na mapansin ako kasi isinasarado na nya yung front door ng bahay. Agad naman akong ngumiti nang mamataan nya ako.

"Magandang hapon po." magalang kong bati. Agad naman syang ngumiti.

"Gandang hapon din anak. Si sir ang sadya mo 'ano?"

Medyo nahiya naman daw ako. Para syang yung amo nya e. Haha, sobrang straight-forward.

Sumagot na lang ako.

"Opo. Si sir nga po. Nandyan po ba sya?"

Umiling sya. "Naku, wala sya dito anak e. Hindi nga din umuwi kagabi. Hindi naman nagpasabi sa akin kaya nag-aalala na din ako sa batang yon." sabi nya na medyo naiiling at halata sa mukha ang sincere na malasakit sa amo nya.

Sa kaalamang yon, agad ding umakyat ang pag-aalala sakin.

Una, nag-file sya ng temporary leave. Ngayon naman, nalaman kong hindi sya umuwi kagabi.

Wow. Too much information for a day. I know this might sound simple to other people. But to me? It's not.

What could he be thinking? I wonder.

"Uhm.. alam nyo po ba kung anong oras uuwi si sir?" tanong ko. Nagbabaka-sakali.

Umiling ulit sya. "Hindi din anak e. Bukas pa ako babalik dito. Pero pag nauwi sya, sasabihin kong napadaan ka ha?"

Marahan akong tumango. I guess I have no other choice huh? I still need to wait for my teacher to come around, to somehow know his feelings. To see his reaction when we get face to face again.

I honestly feel like fate is playing with me.

It's like, one moment, everything is on my side. I even felt like my long term crush had some special feelings for me by the way he made me feel. But now?

Now... I really feel so lost.

I couldn't find him anywhere. I wanted, so bad, to fix this dilemma I am into right now. But how? When he wouldn't even show himself to me. Para nga ding wala syang pakialam sa nararamdaman ko.

Pero sabagay, who am I to demand nga naman diba? Ni hindi nga nya ako girlfriend e. I'm just some student who gave her virginity to him.

I felt a tap on my shoulder, kaya napalinga ako sa kaharap ko. My pity on myself grew stronger when I saw the expression on her face now that she was looking at me.

"Bata ka pa anak. Kung maaari sana, wag ka muna magpasan ng malalaking problema." sabi nya na parang nakakaunawa sa nararamdaman ko. It seems like she could see right through me.

Parang gusto ko tuloy maiyak na lang. But I knew na hindi pwede. Ayokong magmukha akong may problema. Ayokong makita ng mismong katiwala no sir na parang may kinalaman pa yung amo nya sa alalahanin ko.

Pero kasi, sino ba naman ang hindi made-depress kung yung unang lalaking umangkin sayo, ayaw nang magpakita sayo.

I sighed saka pinilit ngumiti.

"Hindi naman po ito malaking problema. Pero salamat din po sa paalala." magalang kong sabi.

Pagkatapos ng saglit pa naming pag-uusap, nagpaalam na rin sya. Ako naman, dahil sa wala naman ding kasiguraduhan na makikita ko yung sadya ko ngayon, napagdesisyunan na ring umuwi para makapagpahinga.

It's been a long day. But somehow, aside from the physical fatigue that I'm feeling right now, I also feel so emotionally drained.

And it's all because of him.

...to be continued