Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Lagi na lang akong nakatingin sa kisame at nag-o-over think. Alam ko na ang pag-alis ay ang pinaka-magandang desisyon para hindi na ako mas lalong masaktan pa, pero natatakot din ako.
Tama naman si Papa. Patuloy akong ginulo nang mga sinabi niya, tama siya na baka dumating ang araw na pagsisihan ko ang mga desisyon ko, pero may kung anong parte sa utak ko ang nagsasabing hindi iyon nangyari.
I can’t help myself but think of the possibilities that might happen in the future. At the same time, I also can’t help but think of the what-ifs and could-have-beens.
What if I agreed to just not go that night? What I just agreed to stay home and rest? Then the baby inside my tummy could still be here. Maybe I also share a fault with what happened, but I neve
