Tinitigan ko saglit ang mga maletang dadalhin ko pabalik sa US. Today is Sunday and days went really fast. In just a few hours, we’ll finally leave the country, and comes tomorrow, I’m finally back to the real place where I belong.
Noong una, noong hindi pa ako nawawalan ng anak ay sinasabi kong hindi ako nagsisisi na bumalik pa ako rito, kasi napakaraming magagandang mga bagay ang nangyari rin sa akin.
Gano’n pa rin naman ang nararamdaman ko ngayon, pero ang daming sana. Sana naging iba ang desisyon ko noon, sana… hindi ko hinayaan ang sarili ko na mahulog nang sobra sa kanya para ngayon ay hindi rin ako nasasaktan.
Pero sa tuwing hinihiling ko ang mga ‘sanang’ iyon ay bumabalik sa akin ang panaginip ko, ang batang babaeng umiiyak. Kung nangyari ang sanang iyon, hindi sana siya napunta
