KABANATA 48:
TILA natulos ako sa kinatatayuan. Nakatitig lang ako sa garapong inabot sa akin ng Nurse. Kitang kita ko pa doon ang anak namin ni Lena. Napakaliit pero tao na siya at hindi lang dugo.
Nagtangis ang bagag ko. Napuno ng galit ang aking dibdib. Hindi ko akalain na darating sa punto na magiging emosyonal ako at dahil iyon sa pagkawala ng una kong anak. Inabot ko iyon sa staff ng punerarya para maipa-cremate.
“Gusto niyo po bang sumama sa loob? Para makita niyo po?” tanong sakin ng binatilyo na staff.
Umiling ako. Hindi ko kaya. Lalo ko lang sinisisi ang sarili ko sa nangyari sa anak namin ni Lena. Hindi ko din alam paano ko sasabihin sa kanya na dahil sa katangahan ko at walang silbi ay nawala ang anak naming dalawa
