“GISING ka na rin sa wakas, thank God!” naibulalas ni Austin sa pinaghalong tuwa at relief nang sa wakas ay iminulat na ni Carmela ang mga mata mula sa halos dalawang oras ding tulog.
Tila wala pa ito sa sarili at ginalaw-galaw pa ang mga mata sa paligid.
Nang bumangon ito’y mabilis na kumilos ang binata para ayusin ang unan sa headboard ng kama para makaupo ito ng maayos at komportable.
“Kamusta na ang pakiramdam mo?” he even asked her gently.
Nakatulog kasi kanina ito nang turukan ng injection pagkarating dito sa hospital. Daplis lang at hindi nanuot ang bala kaya nama’y ginamot lang ang sugat, nilagyan ng tamang lunas para tumigil sa pagdurugo, at saka tinakpan ng benda.
Nakaiwas si Carmela nang magsalita. “Nahihiya ako. Nahihiya ako sa sarili ko, sa ‘yo, at lalong-lalo na kay Meir
