LETICIA VIDA.
NAKA-TULALA ako sa kawalan habang napapaligiran ako ng mga naka-bukas na closet cabinets. Kahit isang gamit na pagmamayari ni Krugen, wala akong nakita. Kaya naman pala walang tauhan n’yang naka-bantay sa gates at main door dahil lahat sila, nilasayan ako. Walang tinirang kahit isang maid man lang. Ako lang ang nagiisang tao rito sa loob ng mans’yon. Ang tagal kong naka-tulala sa walk in closet, nakalimutan ko ngang umiyak.
Parang wala na ulit akong mailabas na luha.
Nang maramdaman kong kumulo ang tiyan ako, nilapat ko ang palad ko roon at kumapit na ako saa arm rest ng couch, doon ako kumuha ng puwersa at dahan-dahang tumayo. Ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko at nandilim pa ang aking mga mata. Nawala naman kaagad iyon kaya binaybay ko na ang daan pababa ng kusina.
