“Five years Vince, Oo. At masaya akong wala ka sa buhay ko sa limang taong iyon,” I said with a confident smile on my lips.
Hindi ko binago ang aking reaksyon. Hinayaan ko siyang damdamin ang salitang huling binitawan ko. He deserves it. Sa kabila ng ginawa niya sa akin limang taon na ang nakalaipas ay hindi pa sapat ang mga salitang iyon. Hindi sapat ang ipagtabuyan siya.
Hinawakan niya ang kamay ko pero ako na mismo ang bumitaw sa mga hawak niyang iyon. I avoid it as fast as I could.
“Please Vince! Hayaan mo naman akong ipaglaban ang Karapatan ko! Please,” napahinto ako. Lalo na at unti-unti ko na rin naramdaman ang pagiging emosyonal at pakiramdam ko ay hindi ko na magawang ikubli ang nararamdaman ko sa puntong ito. Hinayaan kong pumatak ang aking mga luha mula sa aking mga mata. S
