"Don't force yourself to move Quennie," mariing wika ni Jairon nang asta kong huhugasan ang pinagkainan namin.
Tatlong araw na ang nakakalipas buhat nang natahi ang sugat ko. Sa isang katulad ko na sanay sa iba't ibang uri ng sakit ay wala nang kaso sa akin ang tama ko.
"How can I not? I am fvcking here in your house–in your family's house to be specific," mahinang singhal ko at pasimpleng tumingin sa itaas ng hagdan upang siguraduhin na hindi kami nakikita ng magulang niya.
Puros pagmumura ang lumabas sa bibig ko sandaling nagising ako at nalaman na nasa bahay ako ng pamilya niya.
Hindi ko alam kung mahihiya ba ako dahil sa biglaang pagdala sa akin ni Jai rito o matatakot sa pupwede nilang isipin sa 'kin dahil may tama ako ng baril nung naparito ako.
Hindi ako kailanman nagkaroon ng
