Kollarımı göğsüm de birleştirip karşım da ki deri büyük koltukta duvardan gözlerini ayırmayan Bozgun'a sıkkınlıkla baktım bir saat vermiştim ama yarım saattir oturuyorduk öylece.
"Konuşmaya getirdin?" Dedim artık bunalmış bir hâlde.
"Evet" dedi tekdüze.
Mavi gözleri sonun da beni buldu, "ama konuşmuyorsun" dedim tek kaşımı havalandırıp.
"Sen konuş Dilşah. Neden boşanmayı düşündüğün anlat bana."
Sıkıntıyla omuzlarımı indirip kaldırarak harelerinden tek bir saniye gözlerimi ayırmadan "Senin yüzünden düşünüyorum. Senin bu halin, tavırların yüzünden."
"Halim de ve tavrım da ne var Dilşah. Ben hep böyleydim, hiç değişmedim. Sen de beni böyle kabul ettin."
"Ben seni hiç bir zaman böyle kabul etmedim Bozgun. Herkese nasılsan bana da aynı oldun ama tek fark ben senin karındım bunu bi
