Beril, Affan gelip önünde durana kadar gözlerine bakmayı sürdürdü. Gelip önünde durduğunda artık bakış hizasında boynu vardı. Sebebini bilmediği bir şekilde başını kaldırıp yüzüne bakamıyordu.
"Demek evleniyorsun!" Diyen ses insanı dondurarak öldürebilecek sertlikteydi. Beril yavaşça başını kaldırarak gözlerine baktığında aynı soğukluğu katran karasına dönmüş gözlerinde de gördü.
"Evet, davetiye gönderirim!"
"Öyle mi?(!)" diye soran sesi alaylıydı. Sen istediğin kadar evleniyorum de, nasılsa ben eminim öyle bir şey olmayacak diyor gibiydi.
"Evet, öyle!"
"Hiç, sanmıyorum!"
"Neden?"
"Bu kapıdan çıkıp o adama gittiğin an, çalıştığı hastaneyle hiç bir ilişiği kalmayacak! Yerinde olsam ondan uzak dururdum!"
"Nasılsa yurt dışına gidecek, hiç bir şey yapamazsın!" Aslında öyle bir şey yok
