"En küçük bir gelişme de bile benim haberim olacak." Dedikten sonra sustu. Telefonu kapatmış olmalıydı. Yine olaylar, olaylar. Bizim normal bir hayatımız yoktu, sürekli bir kaosun içindeydik. Biz istemesekte, onlar bizi bir şekilde o kaousun içine çekiyorlardı.
Son merdivenden inip mutfağa girdim. Arkası bana dönük duran Aktan tezgahın üzerinde bir şeyler hazırlıyordu.
"Güzelim." deyip başını bana doğru çevirip, beni görür görmez parıldayan gözlerine hayranlıkla baktım. Aktan bazı zamanlar da o kadar içten bakıyordu ki. Anlam veremiyordum.
"Bir sorun mu var?" diyerek yanına doğru ilerleyip tezgahın üzerine bir elimi koyup yan durdum. "Yok." diye kesin bir şekilde reddetti. Ama ben duymuştum bir sorun vardı. Ne olduğunu tahmin etmek zor değildi. Ya Burak Ertem'di ya da yine dedesiydi.
