Kafamı yasladığım göğsü kuvvetle inip kalkıyorken benim için artık hiçbir şeyin önemi kalmamıştı sanki… Geceye karışan soluk seslerimiz ve varlığı… Her şeyiyle adeta büyüleniyordum. Az önceki kaygım, korkum hepsi buhar olup uçmuştu. İşte Atlas’ın bana sağladığı güveni tam olarak bu şekilde açıklayabilirdim.
Bir süre sonra kolları yavaşça sırtıma sarıldığında her ne kadar sakinleşmiş olsam da az önceki şoku atlatmam kolay olmuyordu. Onu görünce, ona sarılınca kendimi daha kolay bırakarak gözyaşlarıma boğulduğumda hemen alnımın kenarında duran dudakları kıpırdadı ve sıcacık nefesi saç diplerimden başlayarak kirpiklerime kadar aktı…
“Sakin ol Işık, korkma ben buradayım…” Bu zamana kadar işittiğim en şefkatli tonuyla konuşmuştu. Bana sakin olmam gerektiğini söylese de kendisi de bir o kadar
